Słowa:
Gdy mnie wezwało słońce dalekie

Na swą wędrówkę po kalekiej ziemi

Topniał kamienny tętent miasta

W jego świszczącym oddechu.



Siodlaste zbocza parsknęły mgłami

Poszło po lesie rżenie radosne

Wiatr usiadł wierzchem na połoninie

Ruszył z kopyta na Otryt.



Schyliłem głowę jak strojne drzewa

Widząc, że wiatr się rozswawolił

I nawet dumny ruski święty

W drewnianej chatce na kurzej łapie

Zaskrzypiał pełen pokory.



Wietrze, wietrze szalony

Prowadź mnie po błękitnych drogach

Zimą w bieli, wiosną w zieleni

Graj, graj moją balladę.



A wiatr jak bies na przekór niebu

Zawrócił, dmuchnął w twarz babim latem

Pewnie się teraz ze mnie śmieje

U wodopoju, gdzieś nad Sanem.